"Jestem Draco Malfoy" . Miniaturka nr 1, część 1.

- Jestem Draco Malfoy.

 Och, naprawdę? Czy to naprawdę była odpowiedź na mój zarzut jego nieuczciwości? Nie mogłam w to uwierzyć; nie mogłam zrozumieć, jak można być tak bezczelnym! Nie wypełniał swoich obowiązków prefekta, a jego wytłumaczeniem było właśnie to?

- Wiem, jak się nazywasz - odparowałam, choć na początku mnie zatkało - Malfoy, po prostu nie możesz płacić innym, by chodzili za ciebie za patrole! To jest karygodne i niedopuszczalne, rozumiesz?

 Blondyn uśmiechnął się kpiąco w odpowiedzi.

- Spróbuj mi zabronić - wzruszył lekko ramionami, nadal patrząc na mnie z tymi irytującymi błyskami złośliwości w jego szarych oczach.

- Powiem o wszystkim McGonagall - powiedziałam rzeczowo, krzyżując ręce na piersiach, na co Malfoy zmarszczył brwi. Miał niemałe kłopoty z transmutacją, a opiekunka Gryfindoru już kilka razy groziła mu sową do ojca ze stosowną wiadomością na temat jego niesubordynacji. Byłam prefektem, wiedziałam o tym.

- Co ona może? - prychnął, tracąc swoją nonszalancką obojętność.

Uniosłam lekko brwi, choć już wiedziałam, że arystokrata mięknie.

- Przekonajmy się - odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie z dumnie uniesioną głową. Nawet Malfoy nie mógł pozostać na to obojętny.

Pokój nauczycielski znajdował się na parterze, więc śmiało skierowałam się w tamtą stronę. Usłyszałam ciche przekleństwo, a chwilę później przyspieszające kroki za mną.

- Granger! - warknął, gdy był wystarczająco blisko. - Spróbuj to zrobić, a pożałujesz! - zagroził, jednak nie podziałało to na mnie.

Mijający nas uczniowie patrzyli z niemałym zainteresowaniem, jednak nie ruszało mnie to. Zamierzałam dać Malfoyowi nauczkę.

W końcu stanęłam przed drzwiami pokoju nauczycielskiego, a Draco zatrzymał się zaraz za mną, nadal mamrocząc groźby pod nosem.

Usłyszałam kroki i drzwi otworzył profesor Flitwick.

- Szukam profesor McGonagall - przeszłam od razu do rzeczy, zastanawiając się mimochodem, dlaczego Ślizgon ciągle stał za mną. Może chciał zarzucić mi kłamstwo?

- Minerwo... - usłyszeliśmy z głębi pokoju, a po chwili stanęła przed nami pani wicedyrektor.

Z siwiejącymi włosami spiętymi w ciasny kok i długiej szacie czarownicy, McGonagall wyglądała wyjątkowo surowo. Jej oczy przez chwilę utkwione były we mnie, a później jej wzrok padł na chłopaka za moimi plecami.

- Dzień dobry, ja... - zaczęłam, jednak nie dane było mi dokończyć.

- Panie Malfoy, właśnie zamierzałam pana szukać - oznajmiła, zapominając kompletnie o mnie. - Twoje ostatnie wypracowanie, Draco, znów mnie rozczarowało. Kolejne w tym miesiącu - podkreśliła - Obawiam się, że nie będę mogła dopuścić cię do SUMów, chyba że nadrobisz wszystko w najbliższym czasie.

Zerknęłam przez ramię. Malfoy westchnął ciężko, głęboko się nad czymś zastanawiając.

- Dasz radę? - zapytała, lustrując go znad swoim okularów. - W przeciwnym razie będę zmuszona wysłać sowę do twojego ojca.

- Ja... postaram się - wymamrotał, a jego pewność siebie uleciała w mgnieniu oka.

- Chyba że... - kobieta zrobiła efektowną przerwę, a jej wzrok spoczął na mnie. Od razu mi się to nie spodobało - ... chyba że panna Granger zgodzi się pomóc w transmutacji.

Co? W tym momencie nienawidziłam siebie tak bardzo, jak tylko możecie sobie to wyobrazić. Chciałam dać nauczkę Malfoyowi, a tu los odwrócił się przeciwko mnie.

- Udostępnię wam jedną z nieużywanych klas na godziny popołudniowe - zaproponowała. Chyba była pewna, że Ślizgon się zgodzi.

- Ja... dobrze, niech będzie - powiedział niechętnie, na co profesorka spojrzała wyczekuąco na mnie. Kiwnęłam głową bez słowa, bo niby co miałam zrobić?

- Zgłoście się do mnie jutro po obiedzie - uśmiechnęła się lekko i zamknęła drzwi. Najwidoczniej zapomniała, że miałam do niej jakąś sprawę.

Nie patrząc na chłopaka, ruszyłam w stronę schodów prowadzących na wyższe piętra.

- Dzięki - usłyszałam warknięcie z jego strony. Nie był zadowlony.

- Słucham? - odwróciłam się z niedowierzaniem - Jak można być tak nieodpowiedzialnym? Powinieneś mi dziękować, że się zgodziłam.

- Tak, Granger dziękuję, że będziemy spędzać wspólnie popołudnia. Ty, ja i transmutacja. Dokładnie o takim trójkącie marzyłem - jego oczy patrzyły na mnie niechętnie, a głos ociekał sarkazmem.

- W innym wypadku McGonagall nie dopuściłaby cię do egzaminu!

Pokręcił tylko głową, a na jego twarzy znów pojawił się ten kpiący uśmiech, któego tak nie znosiłam.

- Nienawidzę cię, Granger - powiedział takim tonem, jakby mówił o pogodzie.

- Nigdy nikogo nienawidziłam bardziej - odparłam na to i nie zamierzając kontynuować tej bezsensownej wymiany zdań, odwróciłam się i ruszyłam na siódme piętro.

- Chociaż w jednej sprawie się zgadzamy - usłyszałam, ale nie miałam już ochoty z nim rozmawiać.

Bezczelny ignorant!

***

Pisanie nowego rozdziału nie idzie mi najlepiej, więc wrzucam pierwszą część mojej pierwszej Miniaturki. Pozdrawiam,

Nan.